لغت نامه دهخدا ( شامتة ) شامتة. [ م ِ ت َ ] ( ع ص ) مؤنث شامت. زنی که بغم دشمن شادی کند. ج، شامتات و شوامت. ( ناظم الاطباء ). || ( اِ ) چهارپای. ستور. یقال: لاترک اﷲ له شامتة؛ ای قائمة. ( از اقرب الموارد ). ج، شوامت. ( منتهی الارب ) ( متن اللغة ).
