ساقیگر، واژه‌ای مرکب و صفتی است که در منابع کهن زبان فارسی به‌کار رفته است. این ترکیب به‌صورت ساقیگر و با کسر حرف گاف تلفظ می‌شود و در لغت به معنای شرابدار یا متصدی ارائه‌ی نوشیدنی است. این واژه در فرهنگ‌های معتبری مانند ناظم‌الاطباء با همین معنا ثبت شده و گواهی بر غنای تاریخی زبان فارسی در ساخت واژگان دقیق و پرمعناست.
در کاربرد ادبی و تاریخی، ساقیگر مترادفی برای واژه‌ی ساقی و تعبیری شاعرانه برای پیاله‌گردان محسوب می‌شود. این لقب به فردی اطلاق می‌گردد که در محافل و بزم‌ها مسئولیت گرداندن پیاله نوشیدنی را بر عهده داشته است. با توجه به جایگاه نمادین ساقی در متون کلاسیک فارسی، این واژه اغلب بار معنایی عرفانی و ادبی عمیقی دارد و فراتر از یک شغل ساده، نماد بخشندگی و رهایی بخشی است. امروزه اگرچه استفاده از این واژه در گفتار روزمره کمتر رواج دارد، اما در متون ادبی، پژوهش‌های تاریخی و شعر معاصر همچنان حضوری زنده و پویا دارد. شناخت واژگانی از این دست، نه تنها درک بهتری از میراث مکتوب فارسی به دست می‌دهد، بلکه زیبایی‌شناسی و ظرافت این زبان را در بیان مفاهیم گوناگون به نمایش می‌گذارد.