سلسله روندیان (یا راوندیان) یک جنبش سیاسی-مذهبی بود که پس از کشته شدن ابومسلم خراسانی به دست منصور عباسی شکل گرفت. این جنبش، که توسط ایرانیان تأسیس شد، در قالب فرقه‌ای مذهبی ظهور کرد و به خون‌خواهی ابومسلم قیام نمود.
این فرقه به عبدالله راوندی نسبت داده شده و پیروان آن به نام او شناخته می‌شدند. آن‌ها در زمان حکومت منصور عباسی (خلیفه دوم عباسی) فعالیت می‌کردند و به نوعی در زمره جنبش‌های شعوبی ایرانیان به شمار می‌آمدند.
آن‌ها منصور عباسی را به ظاهر به عنوان مظهر الوهیت یا خدای خود معرفی می‌کردند و قصر او را طواف می‌نمودند. اما این رفتار نوعی نیرنگ سیاسی برای غافلگیر کردن منصور و حمله به او بود.
روندیان در یکی از مهم‌ترین اقدامات خود، کاخ منصور را محاصره کردند و جان او را به خطر انداختند. اگرچه آن‌ها به ظاهر از علاقه به منصور دم می‌زدند، اما در عمل درصدد براندازی حکومت او بودند. این قیام توسط معن بن زائده، یکی از سرداران عرب، سرکوب شد. بسیاری از روندیان کشته یا زندانی شدند، اما اندیشه‌های آنان تا مدت‌ها طرفدارانی داشت.
عبدالحسین زرین‌کوب در کتاب «دو قرن سکوت» روندیان را یکی از شگفت‌انگیزترین جنبش‌های ایرانیان پس از اسلام می‌داند. او معتقد است که این جنبش در ظاهر به عباسیان علاقه نشان می‌داد، اما هدف واقعی آن‌ها انتقام‌گیری از منصور به دلیل قتل ابومسلم بود. زرین‌کوب همچنین اشاره می‌کند که این حرکت بخشی از تلاش‌های گسترده‌تر ایرانیان برای مقابله با خلافت عباسی و بازپس‌گیری هویت و استقلال خود بود.
