لغت نامه دهخدا
دره ویان. [ دَ رِ] ( اِخ ) دهی است از دهستان بیلوار بخش کامیاران شهرستان سنندج. واقع در 16هزارگزی باختر کامیاران و 4هزارگزی جنوب خاور پشته، با 315 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. این ده دردو محل بفاصله یک هزارگز واقع است و به بالا و پائین معروف است و سکنه پائین 150 تن است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).
