دئث واژه‌ای است عربی که در زبان فارسی به‌صورت «دِث» به کار رفته‌است. این واژه در لغت به معنای کینه و عداوتی پایدار است که در دل جای می‌گیرد و به سادگی از بین نمی‌رود. بر پایۀ منابع معتبر لغوی همچون کتاب منتهی الارب، دئث حسی عمیق و ریشه‌دار توصیف شده که با گذشت زمان نیز از شدت آن کاسته نمی‌شود. این مفهوم در ادبیات کهن فارسی و متون اخلاقی اغلب برای اشاره به خصومتی ماندگار و اثرگذار به کار رفته‌است. دئث تنها یک رنجش موقت نیست، بلکه کینه‌توزی عمیقی است که در اعماق قلب رسوخ می‌کند و می‌تواند تأثیرات بلندمدتی بر روابط بین افراد داشته باشد. چنین حسی در تقابل با گذشت و فراموشی قرار می‌گیرد و نشان از روحیۀ انتقام‌جویانه دارد.
شناخت این واژه و مفهوم آن، از جنبه‌های فرهنگی و ادبی حائز اهمیت است. درک دقیق چنین مفاهیمی به درک بهتر متون کلاسیک و نیز تحلیل رفتارهای انسانی در حوزۀ روان‌شناسی و اخلاق کمک می‌کند. بنابراین، دئث تنها یک کلمه نیست، بلکه نمادی از یک حالت روان‌شناختی و اخلاقی پیچیده است که در فرهنگ و ادبیات ملل مختلف بازتاب یافته‌است.
