واژه‌ی خَشبَل در زبان عربی، به صورت صفت و با تلفظ «خَ َبَ َل ل» به کار رفته‌است. بر پایه‌ی تعریف ارائه شده در فرهنگ نامه‌ی منتهی الارب، این واژه به معنای پشته‌ی سخت است. در متون ادبی و کهن فارسی، این اصطلاح عربی ممکن است برای توصیف برآمدگی‌های جامد و مقاوم در طبیعت یا حتی در استعاره‌ها و تشبیه‌های شعری به کار رود. چنین کاربردی نشان از غنای زبان و تأثیرپذیری آن از زبان عربی در ادوار گذشته دارد. امروزه اگرچه استفاده از این واژه در گویش روزمره کم‌تر به چشم می‌خورد، اما شناخت آن برای درک متون تاریخی و ادبیات کلاسیک ضروری به نظر می‌رسد. بنابراین، خَشبَل نمونه‌ای از کهن‌واژه‌هایی است که در گذر زمان، جایگاه کاربردی خود را در گفتار عمومی از دست داده، اما در میراث مکتوب زبان فارسی باقی مانده‌است.
