حَلَبُوت صفتی است که در زبان عربی به ماده شتر شیرده اطلاق می‌شود. این واژه به طور خاص به شتران ماده‌ای اشاره دارد که دارای شیر فراوان و مناسب برای دوشیدن هستند. در فرهنگ عربی، حلبوت ترکیبی از ریشه ح ل ب و پسوند ـُوت است که بر کثرت و بزرگی دلالت دارد. این صفت معمولاً برای شترانی به کار می‌رود که در تولید شیر نقش مهمی دارند و در زندگی بدوی عرب‌ها ارزش اقتصادی و تغذیه‌ای بالایی داشته‌اند. شتران حلبوت به دلیل شیردهی مطلوب، در گذشته جزو دارایی‌های ارزشمند قبایل به شمار می‌رفتند و حتی در اشعار جاهلی از آنها به نیکی یاد شده است. این واژه امروزه بیشتر در متون قدیمی و لهجه‌های بادیه‌نشین یافت می‌شود.
