توقنون

کلمه تُوقِنُونَ از ریشه یقن نشأت گرفته و به معنای یقین داشتن یا با اطمینان کامل دانستن است. این فعل در قرآن به شکل یوقنون (یقین می‌کنند) نیز به کار رفته است. یقین به معنای اعتقاد راسخ و غیرقابل تردید انسان به موضوعی است که با واقعیت همخوانی دارد و هیچ شکی، هرچقدر هم قوی، نمی‌تواند آن را از بین ببرد. در دین، یقین به عنوان یک سرمایه ارزشمند محسوب می‌شود و ایمان بر پایه آن استوار است. سایر علوم نیز به نوعی از آن نشأت می‌گیرند و رستگاری در آخرت بدون وجود یقین امکان‌پذیر نیست. یقین در زبان به معنای علم است و نقطه مقابل شک به شمار می‌آید. بر اساس اخبار و روایات، به مرحله عالی ایمان یقین اطلاق می‌شود. در اصطلاح، یقین به معنای اعتقاد و باوری محکم و استوار است که با حقیقت همخوانی دارد و هیچ‌گونه احتمال زوال یا خلاف در آن وجود ندارد. به گونه‌ای که فرد همه چیز را از مسبب‌الاسباب می‌داند و به اسباب توجهی ندارد، بلکه واسطه‌ها را تحت تسلط حق و فاقد هرگونه قدرت و حکم می‌بیند. کسی که به این باور رسیده باشد، دارای یقین است.