لغت نامه دهخدا تنخنخ. [ ت َ ن َ ن ُ ] ( ع مص ) فرو خفتن شتر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ): تنخنخ البعیر؛ برک ثم مکن لثفناته من الارض. ( اقرب الموارد ). || سینه بلند کردن ناقه از زمین. ( از اقرب الموارد ).
