لغت نامه دهخدا تدنؤ. [ ت َ دَن ْ ن ُءْ ] ( ع مص ) برانگیختن کسی را بر فرومایگی. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ): نفس فلان تتدنأه. ( اقرب الموارد ).
