واژۀ بلابیل در لغتنامه‌های کهن فارسی به‌عنوان اسم جمع و با تلفظ [ ب َ ] (بَ) ثبت شده است. این کلمه، شکل جمعِ بَلبال محسوب می‌شود که برای دستیابی به تعریف دقیق‌تر و اطلاعات کامل‌تر، باید به مدخل اصلی بَلبال مراجعه نمود. در منابع تاریخی و ادبی، بَلبال اغلب به معنای سر و صدا، غوغا، آشفتگی و هیاهوی ناخوشایند به کار رفته است. بنابراین، بلابیل به حالت جمعی از این آشفتگی‌ها یا صداهای متعدد و آزاردهنده اشاره دارد. این واژه بار معنایی منفی داشته و معمولاً برای توصیف موقعیت‌های پرسروصدا و بی‌نظمی که آرامش را برهم می‌زند، استفاده می‌شود. با توجه به اینکه این لغت از زبان عربی وارد فارسی شده و در متون قدیم کاربرد داشته، امروزه کمتر در گفتار روزمره به کار می‌رود و بیشتر در متون ادبی یا تاریخی کهن و نیز در توضیح و تفسیر همان متون دیده می‌شود. برای درک عمیق‌تر این واژه، مراجعه به منابع معتبری مانند ناظم‌الاطباء یا دیگر فرهنگ‌های تفصیلی زبان فارسی توصیه می‌گردد.
