بظو

لغت نامه دهخدا

بظو. [ ب َ ] ( ع مص ) آکنده گوشت شدن کسی. ( منتهی الارب ) ( از تاج المصادر بیهقی ) ( از ناظم الاطباء ).
بظو. [ ب ُ ووْ ] ( ع مص ) فربهی و آکندگی گوشت کسی. ( از اقرب الموارد ). گویند حظیت المراءة و بظیت؛ از اتباع است یعنی فربه و آکنده گوشت شد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).

گزارش محتوای نامناسب