بدرالدین بن مالک

[ویکی فقه] بَدْرُالدّین ِ بْن ِ مالِک، ابوعبدالله محمد بن محمد بن عبدالله بن مالک، مشهور به ابن ناظم و ابن مصنف (ح ۶۴۰ - ۶۸۶ق /۱۲۴۲- ۱۲۸۷م )، ادیب، نحوی و لغوی عرب بود.
بدرالدین که فرزند ابن مالک (ه م ) نحوی و لغوی مشهور است، در دمشق زاده شد، نزد پدر به تحصیل پرداخت، همه دانش های پدر را کسب کرد و در زبان عربی استاد شد، چنانکه او را شیخ العربیه نامیدند. افزون بر آن، وی در دیگر دانش های ادبی روزگار خود نیز توانا شد و گفته اند که در معانی و بیان، عروض و بدیع صاحب نظر و پیشوای زمان خود بود.
تبحر در فقه و اصول
بدرالدین از منطق و همچنین فقه و اصول نیز آگاهی داشت و تقریباً همه نویسندگان شرح حال وی هوش، ذکاوت و خوش فهمی او را ستوده اند.
سرودن شعر
وی شعر را نیک می فهمید و گاه در شرح نکات چند بیت رساله ای می نگاشت با این حال، از توان نظم پردازی پدرش، بهره ای نداشت؛ چندان که در پاسخ دوستی که نامه ای منظوم برایش فرستاده بود، از سرودن حتی یک بیت عاجز ماند و از همسایه یاری خواست.
شخصیت ابن مالک
...