ریشهٔ واژهٔ مُصَدِّقین از مادهٔ ثلاثی مجرد «ص‑د‑ق» گرفته شده است. این ریشه، دلالت بر راست‌کرداری، درستی و انطباق گفتار و کردار با واقعیت دارد. واژهٔ مُصَدِّقین به‌صورت اسم فاعل جمع و به‌معنای راست‌گویان، تصدیق‌کنندگان یا کسانی که چیزی را باور می‌کنند و می‌پذیرند است که از باب افعال (مُفَعِّل) ساخته شده و حاکی از عملِ راست شمردن یا تأیید کردن است. این ساختار در زبان عربی، بیان‌کنندهٔ کسانی است که به‌طور فعال، سخن یا امری را تصدیق می‌نمایند.
واژهٔ صدق و مشتقات آن، از جمله مُصَدِّق، تَصدیق و صِدق، در متون دینی و به‌ویژه در قرآن کریم، با بسامد قابل‌توجهی به‌کار رفته‌اند. بر اساس اشاره‌ای که شده، این ماده و مشتقاتش، حدود ۱۵۵ بار در قرآن تکرار شده‌اند که نشان‌دهندهٔ اهمیتِ محوریِ مفهومِ راستی و صداقت در بینش اسلامی است. این تکرار، بر جایگاهِ بنیادینِ صدق، هم در حوزهٔ اعتقاد و ایمان و هم در عرصهٔ اخلاق و رفتار فردی و اجتماعی، تأکید می‌کند. در نتیجه، بررسی ریشه‌شناختی مُصَدِّقین نشان می‌دهد که این واژه، پیوندی ناگسستنی با مفهومِ اصیل و گستردهٔ «صدق» دارد. شناخت این ریشه و دامنهٔ کاربردهای آن، به درک عمیق‌ترِ متون اسلامی و نیز تبیینِ جایگاهِ ارزشمندِ راست‌کرداری و باورِ صادقانه در منظومهٔ فکری اسلام کمک شایانی می‌نماید.
