واژۀ اَقیط در منابع معتبر لغوی عربی، از جمله کتاب‌های منتهی الارب و ناظم‌الاطباء، به‌صورت صفت و به‌معنای سنگین، گرانبار و ثَقیل ثبت شده است. این کلمه در کاربردهای کهن زبانی، برای توصیف هر چیزی که دارای وزن قابل‌توجه باشد یا بار زیادی را متحمل شده باشد، به‌کار می‌رفته است. با توجه به ساختار صرفی زبان عربی، این واژه از ریشۀ خاصی مشتق شده و در دستور زبان، نقش صفت فاعلی یا وصفی ایفا می‌کند که دلالت بر حالت سنگینی و ثقل دارد. کاربرد آن بیشتر در متون ادبی یا تاریخی دیده می‌شود و امروزه در گفتار روزمره کمتر رایج است. در مجموع، می‌توان گفت اَقیط یک اصطلاح کهن و ادبی است که بر سنگینی و گرانی دلالت دارد و شناخت آن بیشتر برای افرادی سودمند است که با متون کلاسیک عربی یا مطالعات لغوی سروکار دارند. این واژه گواهی بر غنای زبان عربی و دقت آن در بیان مفاهیم مختلف است.
