واژهٔ اِستِسْلال مصدری عربی است که از ریشهٔ «س ل ل» گرفته شده و در زبان فارسی به‌صورت مصدر «اِستِسْلال» به کار می‌رود. این واژه به‌طور خاص به معنای بیرون کشیدن شمشیر یا هر شیء دیگری از غلاف یا جایگاه خود است و در متون کهن و ادبیات فارسی اغلب برای توصیف حرکتی سریع و قاطعانه در کشیدن سلاح به‌کار رفته است. در کاربردهای گسترده‌تر، این مفهوم می‌تواند به هرگونه بیرون آوردن یا کشیدن چیزی از جای خود اشاره داشته باشد، اما بار معنایی اصلی آن در حوزهٔ نظامی و رزمی باقی مانده است. این اصطلاح در متون تاریخی و ادبی، گاه به‌صورت استعاری نیز برای بیان آماده‌باش کامل یا اقدام فوری مورد استفاده قرار گرفته است. با توجه به ساختار مصدری آن، این واژه در دستور زبان عربی از باب اِستِفعال ساخته شده و در فارسی نیز با حفظ همین ساختار به‌کار می‌رود. کاربرد صحیح این واژه مستلزم رعایت کامل قواعد نگارش فارسی، از جمله استفاده از نیم‌فاصله و نشانه‌های سجاوندی است تا از هرگونه ابهام در معنا و تلفظ جلوگیری شود.