اسان فکن

لغت نامه دهخدا

( آسان فکن ) آسان فکن. [ ف َ / ف ِ ک َ ] ( نف مرکب / ن مف مرکب ) که زود تن دردهد. که منعی پیش نیارد. زودهِل. سست هِل: زنی آسان فکن؛ غیراَبیّه. غیرمنعه:
ز دانا شنیدم که پیمان شکن
زن جاف جاف است آسان فکن.ابوشکور ( از فرهنگ اسدی و فرهنگ شعوری ).رجوع به سست هِل و آسال و آسان شود.