خَدال، واژه‌ای عربی با ریشه‌ای اصیل است که در زبان و ادبیات فارسی نیز جایگاه خود را یافته است. این واژه به‌صورت اسم و با تلفظ اَخدال در متون کهن و فرهنگ‌نامه‌های معتبر ثبت شده و در دسته‌بندی‌های صرفی زبان عربی، در جایگاه صفت و اسم مورد استفاده قرار می‌گیرد. کاربرد صحیح این کلمه در متون ادبی و علمی، مستلزم رعایت دقیق املای فارسی و قواعد نگارشی، از جمله به‌کارگیری نیم‌فاصله در موقعیت‌های لازم است.
این واژه به‌عنوان شکل مفرد، جمع دو واژهٔ خِدلَة و خَدلَة محسوب می‌شود. در ساختار واژه‌سازی عربی، این تغییرات آوایی و املایی نشان‌دهندهٔ ظرافت‌های این زبان و تأثیر آن بر فارسی است. برای حفظ یکدستی و صحت متن، لازم است در نوشتار، شکل صحیح این جمع‌ها با علائم حرکت‌گذاری مناسب و رعایت فاصله و نیم‌فاصله به‌درستی نمایش داده شود.
در مجموع، خَدال نمونه‌ای از واژگان مشترک بین زبان عربی و فارسی است که کاربرد آن مستلزم آگاهی از ریشه، معنا و قواعد نوشتاری هر دو زبان می‌باشد. توجه به این جزئیات، نه‌تنها به غنای متن می‌افزاید، بلکه از تحریف تدریجی شکل واژه در گذر زمان جلوگیری می‌کند. بنابراین، رعایت دقیق دستور خط فارسی و اصول نگارش در به‌کارگیری چنین واژه‌هایی ضروری است.