کلمه‌ی «اجلعداد» در فارسی به معنای دراز افتادن یا دراز خفتن است و ریشه آن از عربی آمده است. این واژه در متون قدیمی و ادبیات کهن فارسی دیده می‌شود و بیشتر در معناهای ادبی و توصیفی کاربرد دارد. «اجلعداد» معمولاً برای توصیف حالتی استفاده می‌شود که فرد یا چیز به صورت افقی و طولانی بر زمین یا سطحی دیگر قرار گرفته باشد. در متون کلاسیک، این واژه برای بیان دراز کشیدن به کار رفته و بار معنایی آن بیشتر صوری و ادبی است. کاربرد این کلمه در مکالمه روزمره رایج نیست و بیشتر در نوشتارهای ادبی، تاریخی یا توصیفی دیده می‌شود. از نظر معنایی، «اجلعداد» با واژه‌هایی مثل درازکشیدن، افکندن، خوابیدن به صورت دراز هم‌معنی است. این کلمه بار معنایی خنثی دارد و بیانگر حالت جسمانی یا مکانی است. استفاده از آن در نوشتارهای ادبی باعث القای تصویر دقیق و شاعرانه‌ای از وضعیت شخص یا شیء می‌شود.
