لغت نامه دهخدا
اثجل. [ اَ ج َ ] ( ع ص، اِ ) مردی که شکمش کلان و فراخ باشد. ( منتهی الارب ). بزرگ شکم. ( مهذب الاسماء ). مرد برآمده تهیگاه. ( منتهی الارب ). || که پوست شکم سست دارد. آنکه پوست شکمش سست و فروهشته باشد. || اثجل الوادی؛ میانه فراخ وادی.( منتهی الارب ). || طعن فلان ٌ فلاناً الأثجلین؛ ای رماه بداهیة من الکلام. ( منتهی الارب ). ج، ثُجل.
