در زبان و ادبیات فارسی، واژه‌ی ائثار به‌عنوان یک مصدر عربی، از ریشه‌ی «ء ث ر» شناخته می‌شود. این واژه در متون کهن و فرهنگ‌نامه‌های معتبر با همین املا و تلفظ ثبت شده و دلالت بر مفهومی بلندمرتبه دارد. معنای اصلی این مصدر، به ایثار بازمی‌گردد که خود به‌معنای برگزیدن و مقدّم داشتن دیگری بر خویشتن است. این عمل، فراتر از بخشش ساده، نشان‌دهنده‌ی فضیلتی اخلاقی و گذشتی آگاهانه از منافع شخصی به نفع همنوع می‌باشد. بنابراین، برای درک کامل‌تر معنای این واژه، لازم است به مدخل اصلی ایثار مراجعه شود تا ابعاد مختلف معنایی و کاربردهای گوناگون آن در بافت‌های مختلف زبانی و فرهنگی به‌طور دقیق مورد بررسی قرار گیرد.