چرخ رسن تابی

وصال یار را تابی نداری که اینجا این توانی پای داری

دل به خورشید جهان تابی گرو کن تا به کی همچو پروانه ز شمع خانه تابی سوختن

گرفت از رشک رویت ماه تابی که چون رویت نباشد ماهتابی

در این صورت نظر کن آفتابی که در جانها فکنده تک و تابی

چند تابی دو زلف مشکین را؟ ای دل و جان من بتاب از تو

ز عکس مهر تابی بر گل افتاد ز خود دانست و کارش مشکل افتاد