نعمت انگور

بگردن اندزرنجیر همچو دیوانه نشست خیره بسی همچو کودکان انگور

بریز خونش که زنبور خانۀ فتنه ست مگر چو روح شود راحت آشیان انگور

ز بیم شحنهٔ نهی تو تا به صبح نشور غنوده دختر رز در مشیمهٔ انگور

من کز شراب لعل تو مستم ز روز عهد دامن کجا ز بادۀ انگور تر کنم

چو قوت قوه جان داشت عاقبت جان را بخون دل طلبید اینت مهربان انگور

به جای اشک، ز تاک بریده می ریزد ز فیض عهد تو بر خاک، دانه ی انگور