نشاط افزائی

ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی وی لب لعل تر ای عادت روح افزائی

به چراغ دل اگر روشنی افزائی جلوهٔ فکر تو از خور شود افزونتر

تو می‌باید که کُل برخیزی از پیش بهر دم می در افزائی تو در خویش

بر بلندی چو سپیدار چه افزائی بارور باش، تو نخلی نه سپیداری

هزار دایه طلب را ز حسرت افزائی رساند بر سر گنج و به کام ثعبان داد