قبای خوشه

آه ازین تنگ قبایان شده تنگم دامان که نه سر ماند مرا در غم ایشان نه امان

ز تیره خاک دمیدم قبای گل بستم وگرنه اختر وامانده‌ای ز پروینم

قد تست چون در گلستان در آیی اگر سروی اندر قبایی برآید

گناه بخت چه باشد که همّتی کوتاست قبای بخت به بالای همّت است ای دوست

قبای اطلس گردون، به قد قدرش اربودی بریدندی قماط او، ازین نه شفه والا

ز بسکه فوت شد اوقات ما در آن ماتم کبود کرده به بر آسمان، قبای جهان