غدۀ تمام ریز

چارده ساله بتی بر لب بام چون مه چارده در حسن تمام

بود سراسر نَعتَش هر آنچه در فُرقان بود تمامی وصفش هر آنچه در اِنجیل

نقاش رخت ز طعنها آسودست کز هر چه تمام‌تر بود بنمودست

حق این هر دو سزد گر بگزاریم تمام که از این هر دو همی‌ کار طرب‌ گیرد ساز

ور محمد را نمی دادی مدد در شقّ ماه همچو ماه چارده کارش کجا گشتی تمام