دانشنامه اسلامی
ظهور بدوی، به ظهوری گفته می شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن قرینه بر خلاف آن، از بین می رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام متکلم میان سخنان گوینده برای شنونده پدید می آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به ظهور مستقر تبدیل می شود و اگر قرینه ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می شود.به عبارت دیگر ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه ای بر خلاف آن، منعقد می شود و در صورت وجود قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی گردد، اما در صورت وجود قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می شود، ولی حجت نیست.
