طاش کسان

کآمدش صو ت کسان خود به گ وش کز فراق او همی کردند جوش

اگر تو آدمیی، در کسان به طنز مبین که بهتر از من و تو بنده خداوندند

سر ز سودای کسان دل ز غم غیر تهیست در ره تو به سبکباری من نیست کسی

من بهر تو گریانم و تو بهر کسان از گوشه لب گرم تبسم گشته

فراوان کسان آن که دانشورند بهین طبع گیتی هوا را گِرند

منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم