سینه برطاق شدن

ای نهاده حسن را برطاق از ابروی بلند بسته دست عالمی را با دو گیسوی بلند

طاعت صدساله را برطاق نسیان نه، که نیست پیش رحمت ازتهیدستی متاعی باب تر

چون نهاد از رسمه زه برطاق ابرو گفتمش نیست چون چشم تو شوخی زیر طاق نیلگون