اصطلاح «سیارۀ درونی» در نجوم به هر یک از چهار سیارهای گفته میشود که مدار آنها به دور خورشید از مدار مشتری کوچکتر است. این چهار سیاره عبارتاند از عطارد، زهره، زمین و مریخ. واژهی «درونی» نشاندهنده موقعیت نزدیکتر این سیارهها به خورشید نسبت به دیگر سیارهها در سامانهی شمسی است. سیارههای درونی عموماً دارای سطح سنگی و جامد هستند و به آنها سیارههای سنگی نیز گفته میشود. این سیارهها نسبت به سیارههای بیرونی کوچکتر و چگالی آنها بالاتر است. حرکت این سیارهها به دور خورشید، مدارهای تقریباً دایرهای یا بیضوی دارند و دورهی تناوب گردش آنها کوتاهتر از سیارههای بیرونی است. سیارههای درونی فاقد حلقههای بزرگ هستند و تعداد قمرهای آنها کم یا صفر است. این سیارهها به دلیل نزدیکی به خورشید دما و شرایط محیطی متفاوتی نسبت به سیارههای بیرونی دارند. در نجوم و آموزشهای علمی، بررسی سیارههای درونی به شناخت زمین و شرایط مشابه آن کمک میکند. این واژه در متون علمی و آموزشی رایج است و با واژههایی مانند «سیارههای سنگی» و «سیارههای داخلی» هممعنی است. سیارههای درونی نقش مهمی در مطالعه منظومه شمسی و دینامیک سیارهای دارند.
