رکت چندن

غریب باشد آری به لجه در لؤلؤ غریب باشد آری به بیشه در چندن

اگر چوب عودست و کافور و چندن از آنست کش چوب تختست و منبر

یاسم نداد رخصت اظهار ناله‌ای چندن شکست دل‌ که نفس در غبار ماند

زین شب و روزم نکرد سودی چندانک درد سر خویش را بسودم چندن

چه گوئی، چند پرسی چیست حکمت؟ نه مشک است و نه کافور و نه چندن

چندن که خم باده‌پرست است بده چندان که در توبه نبسته است بده