جمال الدین احمد بن محمد لاهیجانی اصفهانی

مراسم زاری زاری سوستان نزد لاهیجانی‌ها بسیار معروف است، و تعداد زیادی از لاهیجانی‌ها برای شرکت در آن مراسم در محلی نزدیک به آرامستان آقا سید محمدیمنی جمع می‌شوند.

گیلک‌ها بر اساس تفاوت‌های گویشی و ویژگی‌های اجتماعی فرهنگی به سه گروه تقسیم می‌شوند: گیلک رشتی و لاهیجانی، که به ترتیب در غرب و شرق جلگه زندگی می‌کنند، تفاوت‌های کمی نشان می‌دهند، ولی گیلک گالشی در کوه‌های جنوب شرقی زبان متفاوت و شیوه کشت و دامپروری متفاوتی با گیلک جلگه و تالش‌ها که منطقه‌شان از کوهپایه تا دامنه البرز کشیده شده‌است دارند.

علی کریمی در ۱۷ آبان ۱۳۵۷ با نام کاملی محمد علی کریمی پاشاکی (او بعدها پسوند پاشاکی را از نام خود حذف کرد) در کرج به‌دنیا آمد و فرزند چهارم خانواده است. کریمی اصالتاً لاهیجانی است. پدرش ولی‌اله کریمی، در جوانی در استان، گیلان، بازیکن فوتبال بود و مادرش خانه‌دار است. کریمی ۳ برادر و یک خواهر دارد. کریمی پس از گرفتن مدرک تحصیلی دیپلم، همانند برادرش فرشید، به صورت حرفه‌ای به فوتبال روی آورد و مدتی با او هم‌بازی بود.

از فارغ التحصیلان این دبیرستان می‌توان به آذر اندامی پزشک و باکتری شناس نامی اشاره کرد. همچنین سرور مهکامه محصص لاهیجانی شاعر و دوست پروین اعتصامی مدتی ریاست این دبیرستان را به عهده داشت.

مراسم زاری زاری سوستان نزد لاهیجانی‌ها بسیار معروف است، و تعداد زیادی از لاهیجانی‌ها برای شرکت در آن مراسم در محلی نزدیک به آرامستان آقا سید محمدیمنی جمع می‌شوند.

سرور مهکامه محصص لاهیجانی، مادر اردشیر بود که دوستی نزدیکی با پروین اعتصامی داشت و خود او نیز از شاعران آن دوران بود. عباسقلی محصص، پدر او نیز از قضات سال‌های ابتدایی سده اخیر شمسی بود که در دوران کودکی اردشیر در اثر عارضه قلبی مُرد. اردشیر از دانشگاه تهران در رشته حقوق فارغ‌التحصیل شد اما حقوق را رها کرد و به سراغ همان چیزی رفت که از کودکی گریبانش را گرفته بود. خواهر او، ایراندخت محصص نیز استاد کاریکاتور و نظریه‌پرداز هنری است. او پسرعموی بهمن محصص، مجسمه‌ساز و نقاش است.

زبان گفتاری مردم لاهیجان، گیلکی (گویش بیه‌پیش) است که با گیلکی رشت (گویش بیه‌پس) از نظر آوایی، واژگانی و پاره‌ای ویژگی‌های دستوری تفاوت‌هایی دارد. گیلکی بیه‌پیش خود از گونه‌ای که در نواحی کوهستانی به آن سخن گفته می‌شود، یعنی گیلکی گالشی، متمایز است. لاهیجان، پایتخت تاریخی بیه پیش، نام اش را به گونه‌ای از زبان گیلکی که در شرق لاهیجان صحبت می‌شود داده‌است، گیلکی لاهیجانی.

گیلک‌ها بر اساس تفاوت‌های گویشی و ویژگی‌های اجتماعی فرهنگی به سه گروه تقسیم می‌شوند: گیلک رشتی و لاهیجانی، که به ترتیب در غرب و شرق جلگه زندگی می‌کنند، تفاوت‌های کمی نشان می‌دهند، ولی گیلک گالشی در کوه‌های جنوب شرقی زبان متفاوت و شیوه کشت و دامپروری متفاوتی با گیلک جلگه و تالش‌ها که منطقه‌شان از کوهپایه تا دامنه البرز کشیده شده‌است دارند.