در قرآن کریم، به گروهی از انسان‌ها اشاره شده که با انتخاب‌های نادرست خود، راه شقاوت و عذاب را بر راه رستگاری ترجیح داده‌اند. آیه شریفه «أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَىٰ وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَا أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّار» به‌روشنی بیان می‌کند که اینان کسانی هستند که گمراهی را به بهای از دست دادن هدایت و عذاب را به جای آمرزش خریداری کرده‌اند. پرسش قرآن از میزان تحمل آنان در برابر آتش، بیانگر شگفتی از انتخاب نامعقول و اراده آنان برای تحمل عذابی سهمگین است.
این آیه در اشاره به برخی از اهل کتاب نازل شده که با وجود دسترسی به تعالیم الهی، حقایق را کتمان کرده و به تحریف احکام خداوند پرداختند. رهبران و عالمان آنان، برای حفظ مقام و افزایش دارایی و قدرت خویش، احکام الهی را که در کتاب‌های آسمانیِ آنان حلال و پاک شمرده شده بود، تحریف کردند. این عمل، در حقیقت، معامله‌ای نابخردانه بود که در آن، هدایت را به گمراهی و مغفرت را به عذاب فروختند.
مفهوم عمیق این آیه، بر تجسّم اعمال و تجلّی عواقب آن در جهان دیگر دلالت دارد. انتخاب آنان در کتمان حق و فروش آن به بهایی ناچیز، در حقیقت، همان انتخاب گمراهی بر هدایت و عذاب بر آمرزش است. استمرار بر این راه نادرست در دنیا، در آخرت به صورت بقا و صبر در آتش دوزخ متجلّی می‌شود. بنابراین، پرسش قرآن از میزان تحمّل آنان بر آتش، اشاره به همین حقیقت دارد که ادامه‌دادن بر گناه و اصرار بر باطل، در واقع، تمرین و آماده‌سازی برای تحمّل عذابی ابدی است.
