بینی فشاندن

ننگ همت بود از هیچ فشاندن دامن سهل زهدی است که کس از سر دنیا خیزد

شرار کاغذ آتش زده است فرصت عیش فشاندن پر ما نیست جز شمار نفس.

از دل تلاطم و ز تو دامن فشاندنی از یک نسیم لنگر دریا به هم خورد

تو از فشاندن تخم امید دست مدار که در کرم نکند ابرنوبهار امساک

جراحت دل ما گر نمی کنی مرهم روا مدار فشاندن نمک مرا بر ریش

بود فشاندن دست از جهان و بردن بار درین شکفته چمن برگ و بار درویشی