بیع شخصی

از چرخ بی ثبات و زخورشید بی نوال دارم چو ذره شخصی و چون چرخ قامتی

مردی که برای دین سوارست تویی شخصی که جمال روزگارست تویی

در جهان هر خلعتی زیبنده شخصی را بود پوستینی کی برازد آسیائی راز آس

نه آدمی که اگر آهنین بود شخصی در آفتاب جمالت چو موم بگدازد

خجلت دِهِ طبع دژم از صورت شخصی بدنام کن از نسبت نوعی، حیوان را