بیانی خوارزمی

[ویکی فقه] بیانی خوارزمی، محمد یوسف فرزند باباجان بیگ، مترجم، تاریخنگار، شاعر و خوشنویس سده سیزدهم می باشد.
در سال ۱۲۷۴ ش/ ۱۸۵۸ در روستای « بدرخان » از حوالی شهر خیوه به دنیا آمد و در سال ۱۳۰۲ ش/ ۱۹۲۳ در خوارزم وفات یافت.
پدر بیانی
پدر بیانی، نوه « التوآذرخان »، خان خوارزم (۱۲۱۹ـ۱۲۲۱/ ۱۸۰۴ـ ۱۸۰۶) بود.
تحصیلات بیانی
بیاتی پس از دبیرستان، در مدرسه های عالی به تحصیل تاریخ، ادبیات و پزشکی پرداخت.
مهارت بیاتی در انواع خط
...

💡 آئینه‌وند در چندین کنگرۀ بین‌المللی به عنوان داور و عضو هیئت علمی حضور داشته که از جمله آن‌ها بوده‌است؛ تاریخ پزشکی در اسلام، سید جمال‌الدین اسدآبادی، خوارزمی، امام خمینی و فرهنگ عاشورا. او از کنگرۀ تاریخ پزشکی و نیز از ریاست دانشگاه باقرالعلوم، لوح تقدیر دریافت کرده‌است.

💡 طبرخزی (ابوبکر خوارزمی، مرگ ۳۸۳) شاعر و ادیب -که نوشته‌هایی به زبان عربی دارد- قصیده‌ای در سوگ او گفته‌است. محمد دبیر سیاقی از ادیبان نامور همروزگار ما قطعهٔ خسروی را در نکوهش روزگار بی‌مانند می‌داند.

💡 با توسعهٔ محاسبات اعداد صحیح در سیستم ده‌دهی در هند، خوارزمی و سایر ریاضیدانان قرون وسطی در اسلام (ایرانی و عربی), روش‌های محاسباتی دهدهی را مستند کرده و پیشرفت دادند. (می‌توانید به بخش «همچنان نگاه کنید» رجوع کنید). این تلاش‌ها به ایجاد مفهوم کسر اعشاری و ممیز اعشاری انجامید. این سیستم در اروپا توسط لئوناردو پیزا که امروزه به عنوان فیبوناچی شناخته می‌شود، رواج پیدا کرد.

💡 شهیندخت خوارزمی (زاده ۱۳۲۷ در روستای خَبر از توابع شهر بافت استان کرمان) روانشناس، نظریه‌پرداز شاخص‌های کیفیت زندگی و هیئت علمی و استاد پیشگام روابط عمومی الکترونیک (بعنوان نخستین استاد زن که به این عنوان دست یافته‌است و تمبر یادبودی نیز با تصویر وی چاپ شده‌است)

💡 برگرفته از ترجمه لاتینی کتاب خوارزمی که اولی از نام کتاب و دومی اسم «الخوارزمی» یعنی الگوریتمی است. واژه «الجبر» نخستین بار در عنوان کتاب وی به کار رفته و پس از آشنایی اروپاییان با این کتاب با مختصر تغییراتی به زبان‌های دیگر راه یافته است.

💡 به نوشته ابوریحان بیرونی، زبان خوارزمی در دوره او زبانی زنده بوده‌ است. وجود عبارت‌های خوارزمی در متون قرن ششم و هفتم ه‍.ق/ دوازدهم و سیزدهم م. (در نسخه‌های خطی قرن هشتم/چهاردهم) نشان می‌دهد که بخشی از ساکنان خوارزم در این دوره با آنکه احتمالاً دوزبانه بوده‌اند، هنوز این زبان را می‌دانستند.