الفاظ کنایه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] الفاظ کنایه، الفاظ غیر آشکار در مقصود متکلم و محتاج قرینه است.
الفاظ کنایه، مقابل الفاظ صریح می باشد و به الفاظی گفته می شود که معنای اراده شده از سوی متکلم در آنها، مستتر و پنهان می باشد؛ یعنی معنای مراد به جز با آوردن قرینه شناخته نمی شود، چه لفظ کنایه در معنای مراد، حقیقت باشد و چه مجاز، مانند آن که گفته شود: «فلان کثیر الرماد» و اراده جود و سخاوت او شود.
نکته
این اصطلاح، نزد اصولی های اهل سنت عام تر از «کنایه» در اصطلاح دانشمندان علم بیان است، زیرا شامل حقیقت و مجاز، هر دو، می شود.

جمله سازی با الفاظ کنایه

در اينجا نيز واضح است كه آنچه به كار مى آيد، حقيقت اين اوصاف است نه الفاظ آنها؛يعنى اگر شخص فاقد علم باشد، صد بار هم اگر او را عالم خطاب كنيم و به اين اسماو را بخوانيم، اثرى نخواهد داشت و چيزى از علم او نصيب ما نخواهد شد؛ زيرا اصلاً علمىدراو نيست. بله، اگر حقيقت علم در او باشد، آنگاه خواندن او به اسم ((عالم )) مى تواندچاره ساز باشد.