الا مانی

بهار، دو است: یکی طبعی و دگر عقلی یکی شمامه و دیگر بودش مانی چین

از ره تشبیه تو امانی گوئی با پدر خویش مانی و تو امانی

کلک مانی طبعش آن استاد چابک صورت است کآذر اندر دستگاه صنع آذر می‌کشد

بسرو چمانت کند وصف هرکس چه مانی تو سرو چمان را چه مانی

پس مکن آنچه گر بباید خواند طیره مانی ازان و با تشویر