احمد بن نورالله بولوی

[ویکی فقه] بولوی، احمدبن نورالله (عبدالغنی)، فقیه، شاعر و قاضی سده یازدهم است.
در منطقه آناطولی به دنیا آمد.
به گفته محمد افندی بولوی هنگام مرگ در ۱۰۹۴ حدود شصت سال داشته، بنابراین احتمالاً در ۱۰۳۴ به دنیا آمده بوده است.
پدرش از قاضیان معروف ناحیه آناطولی بود.
بولوی در محضر علمای آن دیار علم آموخت، و ادبیات عرب را از شیخ محمدبن لطف الله عزّتی فراگرفت و مدتها از ملازمان وی بود و عزّتی، احترام بسیاری به او می گذاشت و قضاوت دمشق را به او سپرده بود.
او همچنین فقه، فرایض و عروض را از دایی خود، علاّ مه ملاّ احمد، فراگرفت.
بولوی از همدرسان و دوستان محبی، صاحب خلاصه الاثر، بود.
وی پس از تکمیل تحصیلات و رسیدن به مقام بالای علمی، نخست به نشر علوم و تربیت علما همت گماشت.
از ۱۰۷۲ تا ۱۰۹۱ در مدرسه های مختلف تدریس می کرد، سپس از تدریس کناره گرفت و به سلوک و طریقت گرایش یافت و سه سال (۱۰۹۱ـ۱۰۹۳) به عبادت و سیر و سلوک روی آورد.
در ۱۰۹۳، قاضی بیت المقدس شد و به آن جا رفت.
در ۱از قضاوت کناره گرفت و به دمشق بازگشت و در آن جا مریض شد و هنگام بازگشت به روم، در شهر اِرِکلین یا ارکلی درگذشت و همان جا دفن شد.
بولوی با ادبیات عرب و فارسی آشنا بود و در شعر «زکی» تخلص می کرد.
تالیفات
کتاب یا دیوان شعری از وی باقی نمانده، اما محمد افندی نمونه اشعار ترکی او را در کتاب خود آورده است.

💡 می‌گویند بر بدن قاضی نورالله با چوب خاردار آنچنان زدند که بدنش قطعه قطعه شد».

💡 خوی نورالله ما خوئی خوش است دلخوشم از خوی نورالله خود

💡 جناب مستطاب، ذاكر اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام، آقاى نورالله مرتضايىتويسركانى، ساكن شهر مقدس قم، در تاريخ 30/9/77 شمسى مرقوم داشته اند:

💡 40- انديشه سياسى و تاريخ نهضت بيدارگرانه حاج آقا نورالله اصفهانى، ص153.

💡 قاضى شهيد نورالله - نورالله مرقده - در مجلس ششم از كتاب مجالس ‍ المؤمنين مىگويد:

💡 خطیست بر رخ تو از مداد نورالله نه از حروف مرکب، چو خط پیشانی