این کلمه، یک صفت نسبی است که به فرد یا شیئی منتسب به منطقه‌ای به نام فراهید اشاره دارد. فراهید نام محلی بوده که خود، زیرمجموعه یا منسوب به ازد محسوب می‌شده است. این ساختار نشان‌دهنده اهمیت ثبت نسب و انتساب در منابع تاریخی و جغرافیایی قدیمی است که سمعانی، به عنوان یکی از منابع اصلی انساب و تاریخ، به آن اشاره کرده است. واژه فراهیدی در ادبیات تاریخی و جغرافیایی به عنوان یک علامت انتساب به کار رفته است. این انتساب، به طور مشخص، ریشه در منطقه‌ای تاریخی به نام فراهید دارد. استناد به منابعی چون سمعانی که معمولاً در حوزه علم رجال، انساب و تاریخ جغرافیا فعال بوده است، بر اعتبار این نسبت می‌افزاید. این قبیل عناوین، در عصر خود، هویت فرد را در بستر اجتماعی و مکانی او تعریف می‌کردند و نشانگر خاستگاه اصلی فرد یا خاندان مورد نظر بودند.
فراهیدی
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
جمله سازی با فراهیدی
نَضر بن شُمَیل مازِنی (۷۴۰-۸۱۹) نحوی و محدث عربی ایرانی مروی بود. نزد خلیل فراهیدی در بصره نحو آموخت، با مأمون در مرو همنشین بود.