بر اساس کاوشهای باستانشناسی در محوطهٔ تل الرماد در نزدیکی دمشق، سکونت انسانها در این منطقه به هزارهٔ هفتم قبل از میلاد بازمیگردد. در قرن یازدهم پیش از میلاد، خانههای سوری بهصورت نامنظم در اطراف معبد یا کاخ و درون حصارهای دفاعی ساخته میشدند. همچنین، در کاوشهای مربوط به دورههای عصر برنز و آهن در سوریه، خانههایی با دیوارهای خشتی و در برخی موارد دوطبقه کشف شدهاند.
تأثیر معماری دورهٔ هخامنشی در بناهای سوریه بهوضوح دیده میشود؛ ازجمله ساخت بناهای سهضلعی با سقف گنبدی که یک ضلع آنها به حیاط مشرف بود و به نام «ایوان» در سراسر منطقه رواج یافت. آثار بهجایمانده از شهر حمص نشاندهندهٔ وجود خانههای بیزانسی است که اغلب دارای سردابه، محل دفن مسیحیان و مخازن ذخیرهٔ آب بودند. با ورود امویان به شام، آنها خانههای متروک اما قابل استفادهٔ بیزانسیها را تصرف کردند یا بر ویرانههای آنها بناهای جدید احداث نمودند. برخی نیز در چادرهایی خارج از شهرها ساکن شدند. بلاذری در کتاب خود به ساخت صد منزل در آغاز دورهٔ اسلامی در شهر سلمیه، نزدیک حمص، اشاره کرده است. این رویکرد امویان در تصرف و احداث مساکن، در دورههای بعدی نیز در سوریه مورد توجه قرار گرفت و تاحدودی تداوم یافت.
مقدسی در نوشتههای خود به محل سکونت برخی از پیامبران در سوریه اشاره کرده و همچنین از خانههای تنگ و فشرده در شهر قنسرین و پنجرههای آهنین خانههای اعیان حلب یاد نموده است. ابنجبیر نیز ضمن اشاره به محل زندگی هابیل و قابیل در این منطقه، از تراکم و پیوستگی خانههای شهر حماه سخن گفته و مصالح غالب بناهای دمشق را گل و نی دانسته است که بهصورت طبقاتی روی هم قرار میگرفتند و به سرعت طعمهٔ حریق میشدند.
