سورهی بینه، نود و هشتمین سوره در ترتیب مصحف عثمانی و صدمین سوره در ترتیب نزول است که پس از سورهی طلاق و پیش از سورهی حشر نازل شده است. این سوره با هشت آیه، در شمار سورههای مدنی قرار دارد؛ هرچند برخی مکی بودن آن را نیز بیان کردهاند. در میان قراء، دربارهی تعداد آیات اختلاف نظر وجود دارد؛ اهل بصره مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ را یک آیه مستقل میدانند و در نتیجه، تعداد آیات سوره را نه آیه میشمرند، در حالی که دیگران آن را در هشت آیه خلاصه میکنند. این سوره با نامهایی چون بَریّه و قیامه نیز شناخته میشود.
در فضیلت تلاوت سورهی بینه، روایات متعددی از پیامبر اکرم نقل شده است. ابیدرّاء از قول ایشان روایت کرده که اگر مردم از ارزش و آثار سورهی لَمْ یَکُنْ آگاه بودند، بیتردید خانواده و اموال خود را رها کرده و به آموختن آن میپرداختند. همچنین ابیبنکعب از رسول خدا نقل کرده که هر کس این سوره را قرائت کند، در روز قیامت در زمرهی خَیْرِ الْبَرِیَّه محشور خواهد شد، خواه مسافر باشد یا مقیم.
سورهی بینه، به معنای روشنگری و دلیل آشکار، پس از سورهی قدر و پیش از سورهی زلزال در مصحف قرار گرفته و محتوای آن بر رد کافران و بیان جایگاه اهل کتاب و مؤمنان استوار است. در حدیثی دیگر تأکید شده که هیچ منافق یا فرد شکآلودی این سوره را تلاوت نمیکند و فرشتگان الهی از زمان آفرینش آسمانها و زمین، همواره به تلاوت آن مشغولاند و هرگز از آن خسته نمیشوند.