روز روشن

در زبان و ادبیات فارسی، ترکیب وصفی روز روشن از دیرباز کاربرد داشته و به‌عنوان یک اصطلاح ادبی و کنایی شناخته می‌شود. این ترکیب از دو واژه‌ی روز و روشن تشکیل شده که در کنار یکدیگر، مفهومی فراتر از معنای تحت‌اللفظی خود بیان می‌کنند و بر پایه‌ی قواعد دستوری زبان فارسی، به‌صورت مرکب وصفی به‌کار می‌روند. از منظر ادبی، این عبارت به‌صورت کنایه‌ای بر روز خوش، زمان فرخنده و هنگامه‌ای همراه با شادی و امید دلالت دارد. در متون کلاسیک و نیز در گفتار عمومی، روز روشن نمادی از روشنایی، صفا و جلوه‌های زیبای زندگی است و اغلب برای اشاره به لحظات مثبت و به‌یادماندنی به‌کار گرفته می‌شود. بر اساس منابع معتبر تاریخی و فرهنگی، از جمله کتاب آنندراج، این اصطلاح به‌عنوان یک تعبیر کهن و پرکاربرد ثبت شده است. چنین ترکیباتی نه‌تنها غنای ادبیات فارسی را نشان می‌دهند، بلکه در انتقال ظرافت‌های معنایی و عاطفی نیز نقش بسزایی ایفا می‌کنند.