سر بسنگ امدن

گر صد هزار سال زند، سر بسنگ بر متین چو لفظ او گهری ناورد زکان

چه گفتم که باید زنم سر بسنگ کجا بوستان دارد این آب و رنگ؟!

از اول نظر سر بسنگ آمدش در اول نفس، دل به تنگ آمدش

گر بروی تو حریم خویش را در بسته اند سر بسنگ آستان زن لعل ناب آید برون