لغت نامه دهخدا
گران دود. [ گ ِ ] ( اِ مرکب ) کنایه از ابر سیاه و تیره. ( برهان ) ( آنندراج ). || نِزم و آن بخاری باشد غلیظ و ملاصق زمین. ( برهان ).
گران دود. [ گ ِ ] ( اِ مرکب ) کنایه از ابر سیاه و تیره. ( برهان ) ( آنندراج ). || نِزم و آن بخاری باشد غلیظ و ملاصق زمین. ( برهان ).
( اسم ) ۱ - دود غلیظ. ۲ - ابر سیاه و تیره. ۲ - بخاری غلیظ که ملاصق زمین باشد نزم مه.
💡 گمانم چنین است که دود گران نهنکال باشد که آید روان