ناحیۀ بی نام

که گر زندگانیت مانده ست بیش نمیری تو بی نام و فرزند خویش

در عالم اگر هزار کامست مرا بی نام تو سر بسر حرامست مرا

امروز نشد نام و نشان دل من گم تا بود دل گم شده، بی نام و نشان بود

کسی نیست بی‌آز و بی نام و ننگ همان آشتی بهتر آید ز جنگ

عشق نپذیرد هستی و پرستیدن نفس ما ازین معنی بی نام و نشان آمده‌ایم

چون مرا نام و نشان نیست پدید دم ز بی نام و نشان خواهم زد