قربانی در میان بنی اسرائیل معنایی خاص و نمادین داشت. بر اساس قرآن و منابع فقهی، قربانی عملی برای نزدیکی انسان به خدا بود که از طریق ذبح یک حیوان انجام می‌شد. این عمل نشان‌دهنده وفاداری و ایمان به خدا و پیامبران بود و در واقع نوعی عهد و پیمان الهی به حساب می‌آمد. هدف اصلی قربانی، نمایش تسلیم انسان در برابر خواست الهی و تقرب روحی به خداوند بود.
در فرهنگ بنی اسرائیل، پذیرش قربانی با آتش نشان داده می‌شد؛ یعنی هرگاه قربانی پذیرفته می‌شد، آتشی از سوی خدا ظاهر می‌شد و حیوان قربانی را می‌سوزاند. این عمل، نه تنها نشان‌دهنده قبولیت قربانی در پیشگاه خدا بود، بلکه باور مردم بنی اسرائیل را نسبت به قدرت الهی و اثبات پیامبری تقویت می‌کرد.
از نگاه قرآن، این سنت نشانه ایمان و امتحان مردم بود. در آیه‌ای ذکر شده که برخی بنی اسرائیل شرط ایمان آوردن به پیامبر را آوردن قربانی‌ای می‌دانستند که آتش آن را بسوزاند. پیام قرآن این است که پیامبران پیش از محمد (ص) آمده‌اند و دلایل روشنی ارائه داده‌اند، اما مردم به جای ایمان، گاهی پیامبران را رد یا حتی به قتل رسانده‌اند. این نشان می‌دهد که قربانی در بنی اسرائیل هم یک عمل عبادی بود و هم آزمونی برای پذیرش پیامبران.
