عبادت در سایر ادیان چگونه است

عبادت در ادیان مختلف جهان، با وجود تفاوت‌های فرهنگی، تاریخی و الهیاتی، همگی به‌عنوان ابزاری برای ارتباط با نیرویی برتر و تعالی روح انسان در نظر گرفته می‌شوند. در ادامه، به بررسی عبادات در برخی از ادیان بزرگ جهان می‌پردازیم:

یهودیت

در دین یهود، عبادت به‌ویژه از طریق نمازهای روزانه (تِفیلا) و مراسم مذهبی مانند قربانی، عشریه، روزه، اعیاد و نمازهای ویژه در روز شبات و سایر روزهای مقدس انجام می‌شود. یهودیان معمولاً در هر روز سه نماز می‌خوانند و در روز شبات و سایر روزهای مقدس، فرقه‌های ارتدکس و محافظه‌کار یک نماز اضافی به نام موساف می‌خوانند. نماز جماعت در یهودیت نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و در برخی موارد، جز در جماعت اجرا نمی‌شود.

مسیحیت

در مسیحیت، عبادت به‌ویژه از طریق نماز، نیایش، شرکت در مراسم مذهبی مانند عشای ربانی و روزه‌های خاص انجام می‌شود. در کلیساهای کاتولیک و ارتدکس، مراسم مذهبی با شکوه و آیین‌های خاص برگزار می‌شود. در حالی که در کلیساهای پروتستان، تأکید بیشتری بر مطالعه کتاب مقدس و نیایش‌های فردی وجود دارد. در مسیحیت، عیسی مسیح به‌عنوان پسر خدا و نجات‌دهنده بشریت شناخته می‌شود و عبادت به‌طور مستقیم به او نیز معطوف است.

اسلام

در دین اسلام، عبادت به‌عنوان اطاعت کامل و محض از خداوند در کلیه امور است. در قرآن، اولین دعوت پیامبران به توحید، عبادت خداوند و اجتناب از شرک‌ورزی ذکر شده است. عبادات اصلی در اسلام شامل نماز، روزه، زکات، حج و جهاد می‌شود. نماز در اسلام به‌عنوان یکی از ارکان دین، پنج بار در روز واجب است و در آن، مسلمانان به یاد خداوند و در جهت تقویت ایمان خود می‌پردازند.

هندوئیسم

در هندوئیسم، عبادت به‌صورت فردی و جمعی انجام می‌شود و شامل مراسمی مانند پوجا، مدیتیشن، یوگا و تقدیس معابد است. هندوها به‌طور معمول در صبح و عصر به‌عبادت می‌پردازند و در طول روز، به یاد خداوند و در جهت پاکسازی روح خود، به انجام مراسم مذهبی می‌پردازند. در آیین‌های هندوئی، تقدیس معابد و مجسمه‌های خدایان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

بودیسم

در بودیسم، عبادت بیشتر به‌صورت مدیتیشن، مراقبه و تمرکز بر درک حقیقت و رهایی از رنج است. بوداییان به‌جای پرستش خدایان، بر خودشناسی و رسیدن به روشنگری تأکید دارند. مراسم مذهبی در بودیسم شامل مراسمی مانند پرسه‌زنی در معابد، تقدیس مجسمه‌های بودا و انجام آیین‌های خاص است.

سایر ادیان

در سایر ادیان مانند زرتشتیان، شینتوئیسم، تائوئیسم و آیین‌های بومی، عبادت به‌صورت مراسم خاص، نیایش‌های فردی و جمعی، تقدیس طبیعت و اجداد و انجام آیین‌های مذهبی خاص انجام می‌شود. در این ادیان، ارتباط با نیروهای ماوراءالطبیعه و احترام به طبیعت و اجداد از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عبادت در سایر ادیان به ویژه نماز، مخصوص ادیان وحیانی نبوده بلکه در ادیان غیر وحیانی یا غیر الهی هم مطرح بود. و شبیه نماز مسلمانان بود و حتّی قبل از نماز، وضو گرفتن را هم لازم می دانستند. نماز در ادیان ابراهیمی بجز اسلام مانند آئین مسیحیت، یهودیت و زرتشت و دیگر شرایع آسمانی مانند حضرت آدم، اسماعیل، ادریس، و یونس دارای جایگاه ویژه ای برخوردار بود.
از آنجائی که خداوند سرشت انسان را خداپرست آفریده و خداشناسی و خداگرایی فطری است، لذا بشر در طول تاریخ همواره به دنبال پرستش و عبادت معبودی بوده است که مظهر و نمود عینی آن عبادت در ادیان الهی در نماز تجلّی یافته است. امّا اگر بیشتر درباره این موضوع بخواهیم کنکاش کنیم درمی یابیم که مساله نیایش به ویژه نماز، مخصوص ادیان وحیانی نبوده بلکه در ادیان غیر وحیانی یا غیر الهی هم مطرح بوده که در زیر به برخی از آنها اشاره می کنیم.به طور مثال در تاریخ ادیان جان ناس می خوانیم که تبّتیان در مواقعی که در دیر یا صومعه ای جشن معیّن بر پا می شد زوّار از هر طرف به آنجا روی می آوردند و هدایایی از جنس قماش و کره و غیره برای راهبان می آوردند و در آنجا چند روز اقامت کرده، به طواف و نماز و دعا و رقص مشغول می شدند و پس از یک سلسله عملیات سحرآمیز به اوطان خود مراجعت می کردند. و نیز یاد آوری شده: «در اواسط قرن ۱۴ میلادی بعد از این که امپراطوری مغول از دیار چین محو و منقرض گردید، یکی از راهبان تبّتی به نام «شونگ خا پا» در صدد اصلاحاتی در دین لاما بر آمد و شریعتی بنیان نهاد که به نام معبد زرد موصوف است. این اصلاح مذهبی انتظامات دیرها را شدیدتر و سخت تر گرداند و استعمال نوشابه های به کلّی حرام و عبادت و نمازها زیادتر معمول گردید.» همچنین جان ناس به نقل از کتاب پنجلی که به نام «راجه یوگه» موسوم است هشت قاعده برای جوکی سالک (یکی از مکاتب هندوان) مقرّر داشته است که از جمله آن ها رعایت نظامات (یناما)، خودداری، نظافت، آرامش نفس، مطالعه و نماز. ویل دورانت در تاریخ تمدّن خود در مورد عبادت یونان باستان می نویسد: «مؤمنان در جریان عبادت، خود را به مذبح، که در جلوی معبد قرار داشت می رساندند و به وسیله قربانی و نماز از خشم خدا ایمنی می یافتند و یاری او را جلب می کردند.» و طبق آماری که جان ناس در کتاب تاریخ ادیان خود می آورد، معابد مذهبی شینتو (مذهب وطن پرستی ژاپن) تعدادشان در سال ۱۹۴۵ یکصد هزار می رسید. این معابد عموماً دارای حصار مقدّس و دروازه هایی موسوم به «توری» که شهرت جهانی دارد و مناره ای به سبک گلدسته های مساجد اسلامی و برج زنگ و بالاخره رواِ عبادت بود. پیش از آغاز پرستش، زائر باید تطهیر می کرد و دست و دهان خود را می شست و در وضو خانه معبد وضویی می ساخت و با بر هم نهادن دو کف دست به مجازات سینه که شیوه مخصوص پرستش ژاپنی است، تعظیم و با به صدا در آوردن زنگ و انجام نماز و نیایش و تعظیم محدود و در حالت مراقبه و تامّل از واجبان معابد بود. درباره کنفسیوس آمده است، او ادّعای این که پیامبر بوده و به او وحی می شده اشاره ای نکرده است، و در واقع بیشتر حکیم بوده تا این که مرد دین باشد، ولی با وجود این احساس دینی داشت که منجر به احترام خدایان و مداومت بر اقامه شعائر دینی می شد. او نماز می خواند، در حالی که ساکت بوده، حرفی نمی زده است بر خلاف عادت مردم در زمان خودش و زشت می دانست نماز بخواند تا این که خداوند او را ببخشد و یا نعمتی به او بدهد، زیرا او معتقد بود نماز هدفی جز تنظیم سلوک افراد و الفت میان آن ها نمی باشد. از ادیان دیگر در زمان پارت ها و ساسانیان «صابئین و مندائیان» هستند. این قوم خود را صابی می نامیدند. صابی دین کسانی است که در زبان عربی «مغتسله» خوانده می شدند یعنی کسانی که در امر پاکیزگی تن و جامه و شستشوی در آب رودخانه دلبستگی کامل داشتند. نماز در آئین مندایی شبیه نماز مسلمانان بود و حتّی قبل از نماز، وضو گرفتن را هم لازم می دانستند و یکی از اساسی ترین آداب و واجبات در دین مندایی قبل از این که به نماز بایستند، انجام رشامه (وضو) است زیرا هر فرد مندایی باید سه بار در روز، صبح، ظهر و عصر عمل رشامه (وضو) را انجام دهد و این کار در بسیاری از مراسم دیگر مانند تعمید و غیره هم به جا آورده می شود و هر فرد برای این کار در بسیاری از مراسم دیگر مانند تعمید و غیره هم به جا آورده می شود و هر فرد برای این که بخواهد وضو بگیرد باید اوّل نیّت کند و نیز فکر خویش را پاک و از هر گونه آلودگی افکار مادّی آزاد کند، آنگاه خالصانه به کنار رودخانه بیابد و با تواضح به طرف مجرای آب بایستد و دعاهایی را بخواند و به طریق خالص وضو بگیرد. همچنین براخته (نماز)، دعایی است که بعد از رشامه (وضو) خوانده می شود.«براخه» هر روزی سه بار یعنی صبح، ظهر و عصر بعد از رُشامه (وضو) انجام می شود. براخه در هر مکان که مقدور باشد می توان به جا آورد و نمازشان را با بوثه ی (آیه) زیر که بوثه ی توحید است آغاز می کردند. «به نام خدای بزرگ، خداوند را با قلبی پاک ستایش باد! پروردگار وجود دارد به شهادت تو ای خدای جاویدان که مالک عالم انواری و از ذات خویش منبعث شده ای و کسی را در وجود آمدنت دخالتی نبوده و نیست، نام تو هیچ گاه از بین نخواهد رفت و بعد نوبت به ادای احترام به پیامبران و مقدّسین می رسد که طولانی است.» برای تایید این مطلب در کتاب آثار الباقیّه، ابوریحان بیرونی می گوید: صابئین سه نماز واجب دارند. نسخت هنگام طلوع خورشید که هشت رکعت می باشد. دوم قبل از زوال خورشید از وسط آسمان که پنج رکعت می باشد. و سوم هنگام غروب آفتاب که پنج رکعت می باشد و در هر رکعت از نمازشان سه سجده است و در ساعت دوم روز یک نماز نافله می خواندند و یکی را در ساعت نه روز و سومی را در ساعت سوم از شب و از برای نماز طهارت و وضو به جا می آورند و غسل جنابت می کنند. و شاهد دیگری که این مطلب را تایید می کند سخنی از مرحوم شهرستانی در ملل و نحل می باشد آنجا که او می گوید: «صابئون همه آن ها سه نماز می خواندند و غسل جنابت و مس میّت می کنند.» بالاخره در مورد مانی و آئین او گفته شده که در شبانه روز چهار نماز را واجب می دانستند و نماز گزار باید با آب روان یا راکد مسح کند و روبروی آفتاب بایستد و به سجده رود و بگوید: «مبارک است راهنمای ما، فاراقلیط، پیامبر ما و مبارک است فرشتگان نگهبان او و مسبّحان، لشکریان پرتو افشان او.» پس از گفتن این کلمات برخیزد و راست بایستد و بعد به سجده دوم رود، بگوید: «به پاکی یاد شده ای تو ای مانی پرتو افشان و راهنمای ما، که ریشه روشنایی و نهال زندگی و شجره بزرگی هستی که تمامش بهبودی بخش است.» باز بلند شود و بایستد و به سجده سوم رود و دعاهایی بگوید تا سجده دوازدهم. اوقات نمازهای آن ها عبارتند از: ۱: وقت نماز اوّل در هنگام زوال است. (متمایل شدن خورشید از میانه آسمان به سوی مغرب) ۲: وقت نماز دوّم بین زوال و غرب آفتاب است. ۳: وقت نماز سوّم که نماز مغرب نامیده می شود بعد از غروب آفتاب تا سه ساعت بعد از آن می باشد. ۴: وقت نماز چهارم که نماز عشاء (شام) است، پس از گذشتن سه ساعت از غروب است. در تمام این نمازها و سجده ها نماز گزار باید همان کارهایی را انجام دهد که در نماز اوّل، انجام داده است.
جایگاه نماز در ادیان ابراهیمی
جایگاه نماز در ادیان ابراهیمی بجز اسلام:
← جایگاه نماز در آئین زرتشت
۱. ↑ ناس، جان بایر، تاریخ جامع ادیان، ص۲۴۶.۲. ↑ ناس، جان بایر، تاریخ جامع ادیان، ص۱۴۷.۳. ↑ ناس، جان بایر، تاریخ جامع ادیان، ص۲۷۰.۴. ↑ دورانت، ویل، تاریخ تمدّن ج۱، ص۲۲۸.۵. ↑ ناس، جان بایر، تاریخ جامع ادیان، ص۴۲۷.۶. ↑ شهرستانی، عبدالکریم، الملل و النحل شهرستانی، ص۲۱.۷. ↑ عظیمی، عبدالعلی، اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان، ص۴۵۱.۸. ↑ عظیمی، عبدالعلی، اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان، ص۴۵۱.۹. ↑ عظیمی، عبدالعلی، اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان، ص۴۵۳۱۰. ↑ ابوریحان بیرونی، محمد بن احمد، آثار الباقیّة عن القرون الخالیه، ص۲۰۶.۱۱. ↑ شهرستانی، عبدالکریم، ذیل الملل و النحل شهرستانی، ج۲، ص۵۷.۱۲. ↑ عظیمی، عبدالعلی، اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان، ص۲۶۳.۱۳. ↑ عظیمی، عبدالعلی، اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان، ص۲۶۳.۱۴. ↑ دکتربویس، مری، دیانت زرتشتی مقاله، ص۱۵۵.۱۵. ↑ ناس، جان بایر، تاریخ جامع ادیان، ص۴۸۱۱۶. ↑ شاهرخ، ارباب کیخسرو، آئینه آئین مزدیسنی، ص۴۱.۱۷. ↑ جعفریت، ابوالقاسم، یکتا پرستی در ایران باستان، ص۳۵۳.۱۸. ↑ رضی، هاشم، زرتشت و تعالیم، ص۱۳۲.۱۹. ↑ شاهرخ، ارباب کیخسرو، آئینه آئین مزدیسنی، ص۴۵.۲۰. ↑ طه/سوره۲۰، آیه۱۴.
...