سطح پیشین بازو

شرکت دورنیه بر مبنای تجربیات پیشین خود در زمینه هواگردهای دارای رانش خط مرکز مخصوصاً در ساخت قایق پرنده، اواسط دهه ۱۹۳۰ کار بر روی یک جنگنده پر سرعت با دو موتور مرکزی را آغاز کرد. در چنین پیکربندی موتورها خط رانش یکسانی داشتند و یک موتور در حالت کشش و دیگری در حالت هل‌دادن بود. این پیکربندی نسبت به چیدمان سنتی دو موتوره، چند مزیت داشت. نخست این که سطح پیشین، همانند هواگردهای تک‌موتوره، کم بود و بال‌ها خالی از سازه اضافه می‌ماند. دیگر این که در صورت از کار افتادن یکی از موتورها رانش نامتقارن ایجاد نمی‌شد. البته مشکلاتی در زمینه محور محرک پیشران پشتی وجود داشت.