تدبّر در قرآن، فرآیندی ژرف و معنوی برای درک لایه‌های پنهان معارف قرآنی است. این مفهوم از ریشه دُبُر به معنای اندیشیدن در فراسوی ظواهر امور و تأمّل در پیامدها و عواقب آن‌ها مشتق شده است. تدبّر، رویکردی فراتر از خوانش سطحی است و با نگاهی عمیق و عاقبت‌نگر، در پی کشف حقایقی است که در نگاه اول آشکار نمی‌گردند. از این رو، می‌توان آن را کلید دستیابی به گنجینه‌های ناشناخته قرآن دانست.
در حوزه اصطلاحی، تدبّر در قرآن به سه بُعد اصلی تقسیم می‌شود: نخست، اندیشیدن در فراسوی ظواهر آیات به منظور درک چهره باطنی و اسرار نهفته در کلام الهی، در حدّ توان انسانی. دوم، جست‌وجوی فعال برای کشف مفاهیم عمیق، ارتباطات نامرئی و پیوندهای معنایی میان آیات که در نگاه نخست پنهان می‌مانند. سوم، پی‌گیری و دریافت انسجام ساختاری و هماهنگی محتوایی میان آیات، سوره‌ها و موضوعات مختلف قرآن که نشان‌دهنده وحدت درونی این کتاب آسمانی است.
در نهایت، تدبّر به عنوان روشی نظام‌مند، خواننده را به سفری شناختی در متن قرآن فرامی‌خواند و او را از سطح الفاظ به عمق معانی و مقاصد الهی رهنمون می‌سازد. این رویکرد، نه تنها درک فردی از قرآن را تعمیق می‌بخشد، بلکه زمینه‌ساز ارتباطی زنده و پویا با کلام وحی است. از این منظر، تدبّر تنها یک مهارت تفسیری نیست، بلکه مقامی معنوی برای دریافت هدایت و نورانیت از آیات قرآن کریم به شمار می‌رود.
